Głównym celem stosowania metod aktywnych w naszej placówce jest:

• rozwijanie aktywności poznawczej dzieci – wyzwalanie swobodnej, naturalnej ekspresji /uczenie przez przeżywanie i działanie/ pobudzanie do samodzielnego, twórczego myślenia / rozwijanie umiejętności samodzielnego pokonywania trudności / usuwanie u dzieci napięć emocjonalnych, zmęczenia / pomaganie w uzyskiwaniu odprężenia psychicznego / redukowanie lęku

• wspomaganie wszechstronnego rozwoju osobowości dziecka, jego umiejętności oraz sprawności – we wszystkich sferach: fizycznej, intelektualnej, emocjonalnej, społecznej i moralnej – nauka poprawnego wypowiadania się z poszanowaniem godności rówieśników / efektywne współdziałanie w zespole, podejmowanie działań twórczych / integracja grupy

• podnoszenie samodzielności myślenia i działania, stawiania pytań i szukania na nie odpowiedzi – ośmielenie dzieci, przyśpieszenie ich rozwoju na wielu płaszczyznach / rozwiązywanie problemów w sposób twórczy / nabywanie umiejętności praktycznych / przyswajanie bez trudu nowej wiedzy często w formie zabawy

Metody aktywne sprzyjają lepszemu rozumieniu zadania, wypracowaniu własnych poglądów, uogólnień i wniosków, stają się impulsem do rozwoju indywidualnego. Poniżej krótki opis metod, z których elementów korzystamy w swojej pracy:

Metoda opowieści ruchowej J. C. Thulin

Metoda ta polega na tym, że nauczyciel przez odpowiedni dobór tematu wymyślonego przez siebie opowiadania, działa na wyobraźnię dziecka, skłaniając je odtwarzania ruchem treści opowiadania, przedstawiania różnych sytuacji, zdarzeń, sposobów poruszania się zwierząt, itp. Opowiadanie musi opierać się na zasadach wszechstronności ruchu, stopniowania wysiłku i zmienności pracy mięśniowej.

Metoda ruchu rozwijającego W. Sherborne

Metoda ruchu rozwijającego według Weroniki Sherborne ma na celu stworzyć dziecku okazję do poznania własnego ciała, usprawnienia motoryki, poczucia swojej siły, sprawności i związku z tym możliwości ruchowych. Dziecko zaczyna mieć zaufanie do siebie, zyskuje też poczucie bezpieczeństwa. Warunkiem prowadzenia zajęć jest zabawowa, radosna atmosfera, możliwość osiągania sukcesu w każdym ćwiczeniu i wspólna satysfakcja z pokonywania trudności.

Metoda gimnastyki twórczej (ekspresyjnej) R. Labana

Metoda ta, nazywana jest także metodą improwizacji ruchowej. Ważną rolę odgrywa tu inwencja twórcza ćwiczących, ich pomysłowość, fantazja doświadczenie ruchowe. W metodzie tej posługujemy się różnymi formami ruchu, takimi jak: odkrywanie, naśladowanie, inscenizacja, pantomima, gimnastyka wykorzystująca ruch naturalny, ćwiczenia muzyczno-ruchowe, taniec opowieść ruchowa, itp.Nauczyciel staje się współuczestnikiem i współpartnerem zabaw.

Metoda według C. Orffa

Głównym elementem tej metody jest śpiew i gra na prostych instrumentach perkusyjnych. Pozwala na twórczą samodzielność dzieci, poszukiwanie różnych rozwiązań. Taka aktywność prowadzi do intensywnego rozbudzania wyobraźni i wrażliwości muzycznej. Głównym celem i zadaniem metody jest wyzwolenie u dzieci tendencji do swobodnej ekspresji i rozwijania inwencji twórczej poprzez powiązanie muzyki z ruchem i słowem. Zarówno muzyka jak i ruch, oraz żywe słowo przenikają się wzajemnie.

Gimnastyka rytmiczna A. i M. Kniessów

To rodzaj gimnastyki twórczej, utanecznionej, polegającej na poszukiwaniu coraz to nowych form ruchu sprzężonego z rytmem, muzyką.

Metoda Dobrego Startu M. Bogdanowicz

Metoda „Bon Départ” znana w Polsce pod nazwą metody „dobrego startu” została opracowana we Francji. Przystosowano ją do prowadzenia zajęć, ćwiczeń i zabaw podczas przygotowania dziecka do nauki pisania. Metoda „dobrego startu” szczególnie aktywizuje i usprawnia czynności analizatorów: wzrokowego, słuchowego i kinestetyczno – ruchowego. Kształci prawidłową lateralizację, orientację w przestrzeni i w schemacie ciała. Koordynuje więc czynności wzrokowo – słuchowo – ruchowe oraz usprawnia i harmonizuje wszystkie funkcje psychomotoryczne. Metoda ta ma wielostronne oddziaływanie i dlatego nosi nazwę metody psychomotorycznej.
W metodzie „dobrego startu” stosuje się trzy rodzaje ćwiczeń:
– ćwiczenia ruchowe,
– ćwiczenia ruchowo – słuchowe,
– ćwiczenia ruchowo – słuchowo – wzrokowe.

Metoda Kinezjologii Edukacyjnej Paula Deninsona

Dużą atrakcją tej metody jest jej wyjątkowa łatwość i użyteczność. Specyficzne ruchy gimnastyki mózgu uaktywniają sieci neuronowe w całym mózgu, w obu półkulach równocześnie, pomagają budować podstawy potrzebne do zapewnienia sukcesu w uczeniu się w ciągu całego życia Kinezjologia Edukacyjna pomaga poprzez ćwiczenia, na poprawę wzroku, pamięci, rozumienia, koordynacji i podstawy.

Pedagogika zabawy

Pedagogika zabawy jest metodą, która stwarza możliwości dzieciom do działania w atmosferze akceptacji i zaufania. Celem pedagogiki zabawy jest dostarczenie prowadzącemu różnorodnych pomysłów, które umożliwią świadomą i kreatywną pracę z grupą. Głównymi celami pedagogiki zabawy są: harmonijny i wszechstronny rozwój dziecka, pomoc w odkrywaniu najlepszych cech wychowanka.

Bajkoterapia

Głównym celem tej metody jest pokonywanie różnorodnych lęków u dziecka i wszelkich trudnych dla niego sytuacji; zwracamy uwagę na psychoedukacyjną, psychoterapeutyczną i relaksacyjną funkcję bajek.

Techniki parateatralne

Technika ta polega na tym, że rola jaką ma odegrać dziecko powinna mu umożliwić zdobywanie nowych doświadczeń. Na przykład: dziecku z objawami lęku w interakcjach społecznych, nieśmiałemu organizujemy zabawę, w której ono gra rolę nauczyciela, a nauczyciel przyjmuje na siebie rolę dziecka.

Drama

W grupie pracującej metodą dramy dzieci uczą się współpracy, bycia ze sobą wzajemnej akceptacji, znika wstydliwość, a w jej miejsce pojawia się otwartość, szczerość, pewność siebie, umiejętność dzielenia się i pomagania sobie. Drama polega na zaangażowania się w fikcyjną sytuację, „w czucie się” w postać, rzecz, bycie nią i działanie jako ona. Nie chodzi tu o wyreżyserowane popisy aktorskie. W dramie każdy odnosi sukces, nie ma tu, bowiem nieważnych ról, nie jest to teatr, więc nie ma tu ról źle zagranych.

Pantomima

Połączenie ruchu, gestu, mimiki – właściwie każdą sytuację można wyrazić ruchem , dlatego pantomima jest bardzo przydatną metodą już w pracy z dziećmi młodszymi. Pozwala na ujawnianie swoich uczuć, emocji, stwarza sytuacje, w których wyobraźnia uaktywnia się jednocześnie u osoby prezentującej pantomimę w różnych sytuacjach, jak u odbiorcy.

Metoda twórczego myślenia J. Osborne – Burza mózgów

Metoda ta jest szczególnie polecana podczas rozwiązywania problemów. Wszyscy uczestnicy mają prawo zgłaszać swoje pomysły, pomysły te nie podlegają ocenie ( co jest bardzo istotne w pracy z dziećmi).Ważna jest duża ilość pomysłów, nie jest istotne, kto jest autorem pomysłów.

Edukacja matematyczna według koncepcji prof. Edyty Gruszczyk – Kolczyńskiej i Ewy Zielińskiej

W edukacji matematycznej przedszkolaków najważniejsze są osobiste doświadczenia dziecka, stanowiące budulec, z którego dziecko tworzy pojęcia (matematyczne) oraz umiejętności. Doświadczenia te przyczyniają się do rozwoju myślenia i hartowania dziecięcej odporności. Podczas ich przetwarzania dziecko musi mówić, sprzyja to bowiem koncentracji uwagi i pomaga dostrzegać to, co najważniejsze. Celem tej metody jest wspomaganie rozwoju umysłowego dzieci i dobre przygotowanie dzieci sześcioletnich do podjęcia nauki w szkole.

Pedagogika zabawy Klanza

Nazwa tej metody nasuwa skojarzenia: „coś jest przyjemne, coś wyzwala spontaniczność, coś wyzwala radość”. Pedagogika ta włącza do nauczania i wychowania metody kreatywne, aktywizujące, pobudzające emocje i wyobraźnię, z przełożeniem ich na takie sytuacje, w których uczestnik grupy może bez lęku rozwijać swoje najlepsze strony. Proponuje zabawy i gry, które: zapewniają dobrowolność uczestnictwa, wykluczają rywalizację, dają możliwość komunikowania się poprzez ruch, słowo, plastykę, oraz inne środki wyrazu.

Aktywne słuchanie muzyki Batti Strauss

Metoda Battii Strauss pozwala na przybliżenie dzieciom muzyki klasycznej. Dzieci aktywnie słuchają tzn. słuchając, wykonują proste ruchy rytmiczne siedząc, lub proste ruchy taneczne proponowane przez nauczyciela. W przypadku dzieci młodszych są to proste ruchy ilustracyjne, krótkie opowiadania związane z każdym utworem muzycznym. Poprzez „aktywne słuchanie” dzieci nieświadomie poznają strukturę utworu muzycznego.